Rozdział Dodatkowy-I-Historia (nie)zwykłej pary [Część I]

Historia (nie)zwykłej pary

Nieposkromiona ciemność przez którą nie można zobaczyć żadnego konkretnego kształtu. Pojawił się mężczyzna w białym garniturze i błękitnej szarfie. Usiadł na fotelu z czerwonym obiciem który pojawił się zaraz po nim. Uniósł wzrok patrząc w niewiadomym kierunku

-Chciałbym ci coś opowiedzieć. Ta historia będzie dotyczyła najbardziej fascynującej pary jaką miałem okazję poznać. Usiądź więc i rozkoszuj się mym głosem jak i ciekawą fabułą opowieści

***

Wyobraź sobie miejsce idealne. Piękny ogród zakwitający wszystkimi kwiatami jakie znał świat. Właśnie w tym ogrodzie znaleźli się negatywnie do siebie nastawieni mężczyźni

-Błądzisz bracie. Uważam, iż nie powinieneś się mieszać w cudze sprawy

-Hekate daruj sobie te kazania i tak cię nie posłucha-Stwierdził mężczyzna o popielistych włosach

Osoba która wcześniej się wypowiadała spojrzała na niego z wyrzutem-Ale uważasz, że mam racje?- Zapytał z nadzieją

-Tak, tak- Odpowiedział od niechcenia

-Posłuchaj bo powiem to tylko raz. Będę działał tylko i wyłącznie dla dobra ich dobra-Powiedział ostatni mężczyzna

-Na twórców-Uniósł ręce ku niebu-Takie dobro to nie dobro-Sprzeczał się dalej

-Tak? To wymyśl coś innego by im pomóc

Hekate pomasował się w skroń-Na pewno nie możemy zrobić tego w tak brutalny sposób. Andre, siedzisz tak cicho. Może ty masz jakiś pomysł.

Mężczyzna o popielistych włosach uniósł wzrok-To jest trudny orzech do zgryzienia-zastanowił się chwile-Jak można komuś łagodnie powiedzieć, iż jego życie właśnie zostało zniszczone, a on nic nie może z tym zrobić?

-Racja…- Zastanowił się chwile-Ale należało by ich do tego przygotować

-Czas nam ucieka. Gdy Seung dowie się o tym nie będziecie mieli okazji by zareagować. On po prostu ich boleśnie sprowadzi na ziemie- Zauważył Andre

Do zgromadzonych mężczyzn dołączyła kobieta w o nieskazitelnej cerze, pięknej białej sukni i złotych oczach. Jej piękne kruczoczarne włosy opadały jej na jedno oko. Ów dziewczyna podeszła do zgromadzonych witając się z każdym po kolei

-O czym  tak polonizujecie?- Zapytała bardziej by zagadać niż się dowiedzieć

-Już śpieszę się z wyjaśnieniami –Wyrwał się Andre- Otóż wiesz o tragedii jaka miała miejsce całkiem niedawno, prawda?

Kobieta skinęła głową dając znak, iż wie o co chodzi

-Wiadomo kto zostanie ich następcami-Stwierdził smutno-Bez przeciągania powiem, iż są to przyrodni bracia…

-Nie mów dalej-Poprosiła. W jej głosie można było wyczuć przegarniający smutek. Oczy natomiast zrobiły się szklane. Usiadła na ławce-Dlaczego to spotyka wyłącznie dobre osoby?- Zapytała załamującym się głosem-Najpierw Gaspar i Maja, a teraz oni-Ukryła twarz w dłoniach-To takie niesprawiedliwe.

-Spokojnie Wioletto. Wiesz przecież, że to nie od nas zależy

-Wiem, ale to i tak jest złe. Czy oni wiedzą?- Zapytała unosząc wzrok

Andre pokręcił przecząco głową-Właśnie rozmawialiśmy jak i o tym powiedzieć

***

Wioletta szła korytarzem o białych na których widniały obrazy. Zatrzymała się słysząc rozmowę. Wiedziała, że to co zrobi jest złe, ale coś kazało jej podsłuchać

-Jak idą przygotowania?

-Wszystko jest prawie skończone. Wystarczy teraz ich po kolei wszystkich wybić, a stanie się twoja wola

Dziewczyna słuchała tego z niedowierzaniem. Wiedziała  do kogo należą głosy w pomieszczeniu obok. Zdecydowanie są to głosy jej przyjaciół Seunga i Nataniela, ale kogo oni chcą zabić?

-A ty co tu robisz?

Przed sobą zobaczyła się błyszczące oczy Nataniela. Zawsze bała się całej ósemki, z wyjątkiem Andre, ale reszta była dla niej jakaś dziwna, taka ponura-Ja tylko przechodziłam-Powiedziała wymijając przeszkodę. Wiedziała, że ten ją jeszcze chwile obserwuje. Szła szybkim krokiem jak najszybciej chciała odejść od miejsca gdzie została przyłapana na podsłuchiwaniu.

***

Trzy osoby znajdujące się w pomieszczeniu. Tylko jedna z tych osób siedziała na fotelu w ręku trzymając kieliszek. Omiótł wszystkich zimnym znudzonym wzrokiem. Zmarszczył brwi gdy granatowo włosy chłopak powiadomił go o swoim odkryciu-Wioletta?- Zapytał by się upewnić, ale nawet nie czekał na odpowiedź tylko kontynuował swą wypowiedź-Niedobrze, niedobrze. Ona może nam namieszać-Zamilkł na chwile-Natanielu…- Uśmiechnął się złowrogo

-Słucham?- Granatowo włosy chłopak uklęknął przed mężczyzną

-Czyż nie jesteś najokrutniejszą i najbardziej podstępną żmiją w tym gnieździe?

-Mogę być każdym kim sobie zażyczysz

-A więc sprowadź na Wiolettę to co umiesz najlepiej. Bądź powodem jej nieszczęścia-Uśmiechnął się

-Czy to nie będzie za bardzo brutalne nasyłać na nią naszego egzekutora-Spytała drobna blond włosa kobieta

-Ohh… O tym nie pomyślałem przecież ona jest kobietą-Powiedział z udawanym zmartwieniem-Trudno… Ruszaj Natanielu, chyba nie musze ci mówić, że nie chcę cię widzieć do wykonania zadania

Chłopak wstał i podszedł do drzwi-Do zobaczenia domine mi

***

Biały korytarz na którym niesymetria nie miała prawa bytu. Szedł spokojnym krokiem na spotkanie na które umówił się już kilka godzin. Złotooki chłopak zatrzymał się przeczesując ręką błękitne włosy.
Zmarszczył czoło-Dlaczego mnie śledzisz?- Rozejrzał się by w pewnej chwili przed sobą zobaczył spokojną twarz Nataniela- Ahh… a więc to ty. Już się bałem, że to Morgana-Pokręcił z dezaprobatą głową-Tak kobieta się na mnie uwzięła, a tak właściwie to dl…- Nie dokończył
Patrzył teraz prosto na mężczyznę przed nim zapominając o całym świecie. Nataniel zaś szeptał jakieś niezrozumiałe słowo, które brzmiały na łacinę. Tylko jedno słowo dało się zrozumieć „Occidite”. Po tym słowie błękitno włosy chłopak padł na kolana z po jego policzku ściekła pojedyncza łza .Wydawał się być w wielkim szoku. Nataniel zaś patrzył na to zobojętniałym wyrazem twarzy. Zapewne czuł teraz odrazę do istoty, która teraz zwija się z rozpaczy u jego stóp. Odszedł zostawiając swą ofiarę samą na korytarzu.

Mężczyzna podparł się na rękach wpatrując się w oddalającą się białą sylwetkę. „Occidite” powtórzył z niedowierzaniem. Wstał kierując się do celu do którego miał się udać zanim spotkał Nataniela. Szedł już tak trochę , gdy zobaczył Wiolettę stanął i wpatrywał się w nią chwile. Następnie sięgnął po miecz przypięty do pasa i cicho zbliżył się do kobiety…

***

-Podobała się opowieść?- Zapytał mężczyzna o malachitowym spojrzeniu-To co ci opowiedziałem jest zaledwie fragmentem całej opowieści-Uśmiechnął się lekko-A teraz cię przepraszam, ale mam coś do zrobienia

Gdy tylko te słowa straciły brzmienie. Mężczyzna przed tobą znikł w nieprzebytej ciemności.

----------------

Tak jest, w końcu wróciłem ze świata zmarłych i napisałem rozdział. Jeszcze raz bardzo przepraszam i mam nadzieje, że wam się spodoba.