Dusza Wyroczni-X-Pani lodu i śniegu

Pani lodu i śniegu

Wszystko wyglądało jakby czas się dosłownie zatrzymał i nie miał zamiaru ruszyć, złote oczy Cyrusa teraz patrzyły na Alana ze znużeniem… Chłopak teraz dopiero poczuł jakie spojrzenie boga jest nieprzyjemne… Na tyle nieprzyjemne by czuć się gorszym.

Cyrus za to był niemalże rad, iż nie musiał się zbytnio trudzić by odnaleźć swój cel. Wybrał tę polane, ponieważ było tu zbyt duże skupisko filarów, miał plan wyciągnąć od nich jakieś informacje, ale jak widać nie musiał, ponieważ wyrocznia sama wepchnęła się w jego objęcia

-Potwórz to śmiertelniku-Powiedział zimnym głosem nadal ściskając kobiecą szyje

To był zwyczajny test dla Alana, test, który miał sprawdzić czy chłopak zdaje sobie sprawę z tego kim jest. Jeżeli nie będzie się bał powtórzyć swoich słów oznacza to, że jest w pełni świadomy, a jeżeli nie to niestety ktoś będzie musiał mu to wytłumaczyć, ale niestety już nie na ziemi. Piorun musi dostarczyć wyrocznię do akropolu, gdzie będą czekać najpierw bogowie śmierci, a potem cała reszta… Taki przynajmniej jest plan.

-Przestań-Powtórzył, ale w jego głosie było wyraźnie słychać strach i niepewność

Cyrus prychnął cicho i rzucił Cornelią o kolejny głaz. Jak można się domyślić efekt był ten sam, to jednak nie jest teraz ważne, chłopak nie jest uświadomiony, nie wie jaką los powierzył mu role… To, że powtórzył swoje słowa… To była zwyczajna głupota i tyle.

Bóg skierował swe kroki w stronę Alana, przecież nie będzie się bawił tu na ziemi podczas gdy inni jemu podobni nada są uwięzieni… Czas teraz działał bardziej niż zwykle na jego niekorzyść. W każdej chwili ktoś może zobaczyć jego zniknięcie i wywiążą się z tego niepotrzebne problemy.

-Stój!- Krzyknął Valentine pojawiając się z nadludzką prędkością przed Alanem- Nie oddam ci go-Syknął

Złotowłosy przymrużył oczy- A co mi możesz zrobić? Zabijesz mnie? Zranisz mnie? Cokolwiek by to nie było, nie powstrzymasz mnie-Powiedział ruszając ponownie z zamiarem złapania wyroczni

-Wiem, że nie mogę nic ci zrobić-Przyznał cicho- Ale mogę próbować zabrać Alana, prawda Cornelio?!

Wiedźma nie była martwa, jeszcze nie… Żyła i zamierzała się zemścić na Cyrusie, ona też nie mogła mu nic zrobić, ale mogła udowodnić swoją wartość jako filar, mogła pomóc w ucieczce wyroczni.

Leżąca właśnie nieopodal, uśmiechnęła się pod nosem z zamkniętymi oczyma, wyciągnęła rękę w stronę przyjaciół, a niebo z każdą chwilą zaczęło zachodzić to coraz ciemniejszymi chmurami, aż w końcu z nieba zaczął lecieć biały puch, to było zwykłe prószenie, które po kilku chwilach zamieniło się w srogą zamieć, która skutecznie uniemożliwiała zobaczenie czegokolwiek… Nawet bogowie nic nie byliby tu wstanie widzieć, a co za tym idzie i wampir nie wiedział dokąd miał się udać, nie widział, ale mimo to chwycił Alana i pognał przed siebie, nie wiedział gdzie, byleby schronić się przed boskim gniewem Cyrusa.

Bóg wyglądał na naprawdę rozdrażnionego zaistniałą sytuacją. Wiedział, iż wyrocznia nie stoi już przed nim, za nim, ani obok niego, nie było jej na tej polanie… Złotowłosy zaklął cicho pod nosem następnie kilka razy zaciskając dłoń w pięść, po kilku takich ruchach zaczęła się tam kumulować energia kolorem przypominająca piorun na niebie z czasem energia zaczęła zmieniać kształt, a w ostatecznej wyglądał jak miecz.

Zamknięte oczy mogły świadczyć o jego skupieniu, nie wyczuwał Alana, ale czuł trzy inne istoty na polanie. Wycelował miecz w jedną z nich i po prostu rzucił tam… Po chwili śnieżyca ustała, a znajdujący się na polanie ponownie mogli widzieć… Jednak teraz było tu tylko troje żyjących, Cornelia została perfekcyjnie trafiona w samo serce. Jednak to nie sprawiło by przestała się lekko uśmiechać, poruszyła lekko ustami najpewniej wypowiadając jakieś słowo, którego innym nie dane było usłyszeć.

Inne filary patrzyły na to z przerażeniem, wkrótce dotarło do nich co się stało… Izabela padła na kolana wyraźnie niedowierzając temu co się stało. W jej oczach zaczęły gromadzić się łzy, które następnie spływały po jej czerwonych od mrozu policzkach.

-Nie!- Krzyknęła na tyle głośno by pewnie zwierzęta jeszcze daleko, daleko w las ją usłyszeli

Adrian też uronił jedną łzę… To już chyba nie było od nich zależne… Byli jedną wielką rodziną i nieważne było jak bardzo są ze sobą skłóceni, rodzina to rodzina.

W tym samym czasie Valentin nadal bez przerwy zmierzający w niewiadomym kierunku, również płakał. Wiedział co się stało… Doskonale to czuł

Cyrus rozejrzał się pozgromadzanych ze znużeniem, a następnie najzwyczajniej w świecie zacisnął dłoń i nie trzeba było zbyt długo czekać na efekt… Z nieba  został zesłany potężny piorun, który uderzył prosto w wiedźmę sprawiając tym samym zmienienie jej ciała w nic nieznaczący proch, który chwile potem został rozwiany przez wiatr.

-Zabierzcie mnie do wyroczni, albo skończycie jak tamta wiedźma-Powiedział patrząc na pozostałe dwa filary

Bogowie nie mieli zdolności szybkiego poruszania się, oczywiście istnieli tacy, ale na pewno nie należał do nich Cyrus

-Zapomnij-Syknął Adrian, a jego oczy zaczęły zmieniać kolor i zresztą nie tylko to się zmieniało, ponieważ nawet postura jego ciała ulegała drastycznej zmianie.

-Zapłacisz na za to…- Powiedziała Izabela, która teraz  miała za sobą kilka ogonów

-Głupcy-Powiedział jedynie

I to właściwie było jego ostatnie słowo przed walką. Dosłownie po zamknięciu się jego ust został zaatakowany przez filary, które pragnęły zemsty za zabitą siostrę… Oczywiście, że byli głupcami, przecież nie mogli zabić Boga, oni mogą zabijać się tylko nawzajem i to jeszcze nie we wszystkich wypadkach.

~~~

-Bracie… -Powiedziała z niedowierzaniem-Dlaczego tu jesteś

Białowłosy chłopak o łagodnym spojrzeniem uśmiechnął się lekko-Przyszedłem zabrać wyrocznie-Powiedział tak spokojnie jak wyglądała jego twarz

-Co powiedziałeś-Warknął ktoś stojący za kobietą-Jesteś szalony myśląc, że ci ją oddamy?!

-Spokojnie-Poprosiła- Zajmę się moim bratem, ale nie mieszajcie się w to, dobrze?

Niedługo po tym stali gdzieś, gdzie oboje raczej mieli równe szanse, było to kompletne pustkowie bez żadnego życia, idealne miejsce na starcie się żywiołów… Nawet nie czekali na jakieś słowo startu. Polecieli na siebie z impetem, a z każdym krokiem ku sobie niebo stawało się coraz ciemniejsze, oboje w dłoniach dzierżyli śnieżnobiałe kostury mówiące o tym kim tak naprawdę są… To była bratobójcza walka, nikt nie zamierzał odpuścić, ale powiedzmy sobie szczerze, ktoś w końcu musiał wygrać i właśnie tą osobą była Cornelia, która dla wyroczni musiała wyrzec brata ,którego już nigdy nie zobaczy… Wiedziała, że już tego nie zrobi, po prostu czuła to.

-Zrób to-Powiedział cicho brodząc we własnej krwi, która na kolor czerwony poczęła plamić biały śnieg

-Wiem, że tego nie chcesz, ale musisz, zrób to!- Powtórzył głośniej

Po jej policzku spłynęło kilka łez… Pierwszy raz od bardzo dawna płakała. Szybie ruchy ręką, która pozostawiała za sobą błękitne dym, niezrozumiałe słowa świadczące o pradawnej pieczęci i w końcu krąg uformowany z krwi tego, który ma być uwięziony

Klasnęła w dłonie co spokojnie zburzyło panującą wokół. Ziemia pod chłopakiem zapadłą się, dosłownie tam gdzie był krąg otworzyła się ziemia, która wciągnęła w swój głąb jej brata… W tamtej chwili straciła go na zawsze, zmienia zamknęła się, a ona ubrudzona krwią swojego ukochanego rodzeństwa wróciła do wyroczni informując, że sprawa została rozwiązana.

~~~

Chłopak leżący na zielonej trawie w parku złapał oddech jakby nie robił tego od wieków, nie wiedział co się stało, mało pamiętał, ale w sercu czuł przerażającą pustkę i jakimś dziwnym sposobem wiedział co może ją zaspokoić. Rozglądał się chwile, a potem chwiejąc się ruszył przed siebie…

----------------

Hah, publikowanie przed północą stanie się moim zwyczajem, prawda? W każdym razie mam nadzieje, że rozdział się Wam spodobał.

Zapraszam do komentowania :)